یاداشت بیست هفتم

 روح انسان پس از مرگ زنده است

آیا تا به حال از خود پرسیده اید که این د نیا واین زمین که روی آن راه می رویم چیست پاسخ های

مختلفی به این سوال داده شده است یکی ازاین پاسخ هاکه به نظر من بسیا ر مهم است می گویند

دنیا یک مسافرخانه است

 همه ما مسافر وبرای مدت کوتاهی در این دنیا هستیم حتی طولانی ترین عمرها هم در نهایت کوتاه

است ممکن است صد سا ل عمر کنید اما روزی می رسد که باید با همسر و فرزندان دوستان وخویشان

اقوام دارایی ها ومال اموال که جمع کرده ایم و داع نموده وصحنه زندگی را ترک کنید

  بله آدم دراین دنیا یک مسافراست  هیچ کس تا ابد دراین دنیا زندگی نمی کند وهیچ کس نمی

تواند تا ابد روی زمین بماند چون روحی که دراین دوره از زندگی این جسم فعلی را رهبری می کند جهت

بتکامل رسیدن است مثل آن دانش آموزی که پس از گذراندن کلاسی باید به کلاس بالاتری رود وگرنه از

دیگران عقب می ماند بنا برین همانطورکه آمدن به این دنیا را تولد می نامند رفتن را مرگ نام نهادندپس

مرگ پدیده ای طبیعیست هرکس بد نیا می آید لا جرم باید روزی بمیرد چرا باید از مرگ وحشت داشته

باشیم بنظر اینجانب در زندگی اگر هر جسمی در روی این کره خاکی بیشتر درفکر کمک به دیگران باشد

وبرای اقوام ونزدیکان دوستداشتنی شدوعزیز دیگران شد دراین دوره اززندگی زودتر به تکامل روحی

میرسد ومثل آن دانش آموز تیز هوش جهشی عمل میکند وبرای دوره جدید این دوره را به اتمام می

رساندودراین موقع مرگ بسراغ این جسم می آید

 محققان معروف بر این عقیده اند که انسان نمی میرد

بلکه فقط جسم مادی خود را ترک می کند می توان گفت که جسم مادی مرده است نه روح انسان نمی

میرد نمی تواند بمیرد وفتی که فرد کالبد مادی را ترک می کند می تواند دوستان واقوام خود راببیند واز

دیدن سوگواری آنها بسیار دردمند می شود همانطور از پیش رفت در زندگی و آسوده زیستن آنها شاد

میشودودر موقع دیدن اقوام  سعی می کند توضیح دهد که نمرده است ومانند آنها زنده است اونزدیک

آنهامیشود ودرگوششان زمزمه می کند که چرا تصور می کنید من  مرده ام من اینجا هستم درست

مانند شما زنده هستم سعی می کند به آنها دلداری بدهد اما از آنجایی که دیگر جسم مادی ندارد آنها

نمی توانند اورا حس کنند به مدت چند دقیقه متوجه می شود که تلاش هایش بیهوده اند زیرا دوستان

واقوامش که دارای جسم مادی هستند نمی توانند تماس دست های اورا حس کنند

 رسم است هر گاه به جایی می رویم که کسی فوت کرده است نخستین حرفی که به آنها می گویم این

 است گریه نکنید اشگ نریزید برای عزیز ازدست رفته زیرا که او نمرده است او زنده است ودر حیاتی بی

جسم به زندگی دامه می دهد بزرگان اهل علم می گویند وقتی شیون وزاری کنید در واقع به عزیزازدست

 رفته آسیب می زنید هرچه بیشتر زاری کنید او ازرفتن به مسیری که در پیش دارد عقب میماند نباید

نسبت به او حساسیت زیاد نشاندهیم بلکه باید رهایشان کنیم تادرسفرخود به سوی خدا پیش رود فقط

 باید در دعاها یمان آن رایاد کنیم وخدمتی کوچک به نام آن برای دیگران انجام دهیم این کارآنهارا  درراه

سفرشان متبرک می گرداند

یاداشت بعد چه عواملی روح را شاد نگاه می دارد